Konferencja była częścią obchodów 550. rocznicy przybycia oo. bernardynów do Radomia. Słowo powitania wygłosił o. Egidiusz Włodarczyk – Definitor Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP.

Ojciec Stanisław Górka, gwardian radomskiej wspólnoty bernardynów nie krył zadowolenia, że konferencję uświetnili tak znakomici goście. Podkreśla, że dzięki ich referatom, można było zapoznać się z dokumentami i informacjami, na zdobycie których na co dzień nie ma czasu.

- Cieszymy się bardzo z prelegentów i gości. Przybliżają nam historię naszego obiektu, ale też piękne karty, jakie wpisali ojcowie bernardyni poprzez swoją pracę przy klasztorze. Taka konferencja naukowa ubogaci nas i będziemy posiadali więcej wiadomości na temat działalności ojców bernardynów, bo często człowiek jest tak zabiegany, że nie ma czasu, żeby sam sięgnął do literatury, a tutaj mamy wszystko podane na tacy – mówił o. Stanisław Górka.

O początkach klasztoru ojców bernardynów w Radomiu mówił dr hab. Dariusz Kupisz, prof. UMCS. Wygłosił referat „Bernardyni w dziejach Radomia i regionu radomskiego w czasach staropolskich”.

- Wszystko zaczęło się w roku 1468. Klasztor powstał z inicjatywy królewskiej. Był fundacją króla Kazimierza Jagiellończyka. Radom należał do miast średniej wielkości. W momencie przybycia bernardynów do miasta było to około 800-1000 mieszkańców i 120 domów. Z pewnością, zgodnie z obyczajem, bernardyni najpierw przysłali swojego przedstawiciela, który łącznie ze starostą Dominikiem Kazanowskim wybrał miejsce. Bernardyni otrzymali grunt, rozpoczęto budowę i wiemy, że pod koniec 1468 roku przybyła większa grupa bernardynów, osiedlając się tutaj na stałe. Nie zachowały się dokładne źródła, ale możemy przez analogię stwierdzić, że bernardyni zostali uroczyście powitani przez miejscowe duchowieństwo, czyli proboszcza radomskiej Fary, starostę i urzędników, miejscową szlachtę z całego województwa i co znamienitszych mieszczan – mówi prof. Kupisz.

Ojciec dr Władysław Czarniak przedstawił działalność duszpasterską bernardynów na przestrzeni ostatnich 50 lat.

- Wiadomo, nie było tu nigdy parafii, więc duszpasterstwo opierało się głównie na odprawianiu mszy świętej, spowiedzi i posłudze Słowa Bożego, a także opiekce nad różnymi grupami, które tutaj działały – mówi o. Czarniak.

Ks. dr Michał Krawczyk, wykładowca Wyższego Seminarium Duchownego w Radomiu i diecezjalny konserwator zabytków mówił o architekturze bernardyńskiej w Radomiu.

- Klasztor zachował oryginalne założenie zespołu bernardyńskiego. Wiemy, że kiedy powstawał na przedmieściu lubelskim, obiekt nie został nigdy zniszczony. Zachowane są wątki gotyckie w architekturze i widać te oryginalną formę, która jest po dziś. Drugi aspekt, to miejsce, które żyło pewną historią. Ten aspekt działalności patriotycznej, społecznej, duszpasterskiej, co składa się na całość wyjątkowości tego miejsca – mówi ks. Michał Krawczyk.

Obecnie radomski klasztor bernardynów składa się z 8 zakonników – 6 ojców i 2 braci.

- Staramy się wypełniać obowiązki wynikające z naszego prawa zakonnego, ale tak samo chcemy być wierni działalności poprzednich pokoleń. Jest gorliwa praca duszpasterska, głoszenie Słowa Bożego, sprawowanie Eucharystii i sakramentów, a przede wszystkim służenie ludziom poprzez spowiedź i głoszenie rekolekcji w sąsiednich parafiach – tłumaczy o. Stanisław Górka.

Referaty wygłosili również: dr Patrycja Gąsiorowska (Polska Akademia Nauk w Krakowie), ks. dr hab. Tomasz Moskal, prof KUL, o. dr Aleksander Krzysztof Sitnik (Wyższe Seminarium Duchowne oo. Bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej) oraz dr Krzysztof Busse (Instytut Pamięci Narodowe w Radomiu).