Zwyczaj ten kultywowany był szczególnie na wsiach. Związany był z przyrodą i płodnością ziemi. Marzanna uosabiała boginię uśpionej natury, zimy i śmierci. Kukła wykonywana była najczęściej z suchej słomy pozostałej po zżęciu zboża, grochowin, czy słomy konopnej. 

Hu ha zimo zła

Bardzo żeś nas umroziła będziesz teroz się paliła i topiła

My tę zimę pożegnamy a wiosenkę przywitajmy

Rózga bije, nie zabije

Rózga bije, nie zabije /Chłopaki rózgami uderzają dziewczyny po nogach/

Po pozbyciu się Marzanny przynoszono z lasu zielone drzewko czy zieloną gałązkę sosnową lub świerkową, zwane także Latkiem, Gaikiem lub Majem. Dziewanna symbolizowała wiosenny rozkwit natury. Ozdabiano ją wydmuszkami, wstążkami, papierowymi ozdobami, świecidełkami, kwiatami, czasem lalką przymocowaną do wierzchołka.

Z czasem zwyczaj topienia Marzanny przerodził się w zabawę z okazji powitania wiosny oraz Dnia Wagarowicza. W Zwoleniu obrzędu dokonała Grupa Dziecięca Folklorystyczno-Rytmiczna pod opieką Joanny Tęczy, instruktorki folkloru z Domu Kultury w Zwoleniu.