Wystawa pt: Po śmierci ku słońcu jest próbą ukazania zwyczajów związanych z obrzędowością pogrzebową społeczności epoki brązu i wczesnej epoki żelaza zamieszkujących obszary w dorzeczu Pilicy, Radomki i Mlecznej-mówią kuratorki wystawy: Katarzyna Stańczuk i Dorota Pogodzińska z Działu Archeologii Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu. 

Śmierć, a właściwie życie po śmierci, jest tajemnicą, wobec której społeczności pradziejowe formowały swoje wyobrażania o zaświatach. Wokół tej nieznanej drogi odbywały się rytuały, którym towarzyszyła określona obrzędowość funeralna-dodają mówią kuratorki wystawy: Katarzyna Stańczuk i Dorota Pogodzińska. Analizując kopalne ślady dawnych wspólnot przedpiśmiennych, można uchwycić jedynie fragment tych tradycji sprowadzający się właściwie do ostatniego etapu pogrzebu, mianowicie do złożenia szczątków w grobie. Obrzędowość pogrzebowa to zjawisko uniwersalnej odpowiedzi ludzi wobec kresu życia. U podstaw tych działań znajdują się dwa ambiwalentne pragnienia: z jednej strony chęć podtrzymania więzi i zatrzymania zmarłego, zaś z drugiej dążenie do uwolnienia się od niego.

Ciałopalenie wpisywało się w ryt pogrzebowy, będący cechą unifikującą obrzędowość pogrzebową na znacznych obszarach Europy w epoce brązu oraz we wczesnej epoce żelaza. Kremacji zmarłego dokonywano prawdopodobnie w celu uwolnienia duszy, oczyszczenia jej z pierwiastka materialnego. Dzięki temu mogła ona opuścić świat ziemski i udać się w zaświaty, a drogę tę prawdopodobnie symbolizował dym unoszący się ku niebu-mówią Katarzyna Stańczuk i Dorota Pogodzińska z Działu Archeologii Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu.

Wernisaż wystawy 28 lipca 2023 roku o godz. 17 w Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu.